Prolog.

     Straciła swoją mamę największą przyjaciółkę. Kobietę, która kochała ją najbardziej na świecie. Troszczyła się o nią jak o najdroższy skarb. Tylko jej Charlotte mogła opowiedzieć wszystko co leży jej na sercu. Uwielbiały swoje towarzystwo, każdą chwilę chciały zapamiętać na zawsze. Oczywiście zdarzały się i te złe sytuacje. Nie raz pokłóciły się ze sobą i wtedy wyglądało to bardzo poważnie, ale nie trwało to długo. Przespały noc i na następny dzień mogły dalej śmiać się przy śniadaniu i planować dzień.
     Teraz Charlie nie ma takiej osoby. Oczywiście jest jej ojciec, ale czy on będzie potrafił zrozumieć swoją córkę, która przyjdzie do niego z problemem sercowym ? Gdyby się zastanowić, która dwudziestolatka przychodzi z takimi sprawami do swoich rodziców. Pewnie większość biegnie na pomoc do przyjaciółki, koleżanki. Dla brunetki jej największą przyjaciółka była jej mama. Owszem miała bardzo bliskich znajomych, ale tą jedyną osobą która mogła zajrzeć jej do duszy była Cindy.
     Nic nie może równać się z bólem jaki odczuwała Charlie na pogrzebie swojej matki. Wiosna, czas w którym wszystko i wszyscy budzą się do życia. Dla panny Wilson i jej rodziny to był najgorszy okres. Był to bowiem czas żałoby, czas na rozpacz, obwinianie się czy nawet depresję w jaką wpadł Tom, ojciec Charlotte. Przez pewien czas nawet próbował się uciec do najlepszej przyjaciółki, butelki wódki. Na szczęście ma dwie kochające córki, które nie pozwoliły mu na to. Wtedy można dostrzec jakim skarbem jest rodzina.
    Był też czas ciągłych kłótni, gdy Charlie przyprowadziła do domu chłopaka. Nie wiadomo co rozwścieczyło Tom'a, można się tylko domyślać. Brunetka nie chciała źle, szukała kogoś kto pocieszy, zrozumie, wyciągnie ją z tego trudnego okresu. Zdaje się, że nikt tego nie potrafił.
     Kiedyś Charlotte przeczytała żeby nie oczekiwać od rodziny, że zrozumieją, ale że zaakceptują. Myślała, że to prawda. Później nie była już tego taka pewna.
     Rodzice chcąc dla nas jak najlepiej, chronią czy dają rady. Ale wszyscy robią coś co nie mieści się w ich światopoglądzie. Wtedy zaczyna się zastanawianie, gdzie popełnili błąd w wychowaniu swoich dzieci. Z punktu widzenia Charlotte rodzice powinni robić wszystkie te "rodzicielskie" rzeczy, ale by pozwolili też swoim dzieciom żyć, swoim życiem. Żeby byli gdzieś obok nas, by wsparli nas w razie potrzeby. Tak było właśnie z jej mamą. Charlie chciałaby pamiętać o tym wszystkim, gdy na świecie pojawią się jej własne dzieci i być matką jaką dla niej była Cindy.

__________________________________

Mam nadzieję, że w jakiś sposób Was zaciekawiłam.

Proszę o opinię ! :)